ՌԵՅ ԲՐԵԴԲԸՐԻ «ՄԻ ՍԻՐՈ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ». ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆ

Անն Թեյլորը քսանչորս տարեկան օրիորդ էր։ Նա այն ուսուցիչներից էր, որոնց երեխեները շատ էին սիրում,  <<որոնց բոլոր երեխաներն ուզում են մեծ-մեծ նարինջներ կամ քնքուշ ծաղիկներ բերել, որոնց համար պատրաստ են աշխարհի ահռելի կանաչ-դեղին քարտեզներն առանց ասելու հավաքել ու ծալել>>:

Բոբ Սփոլդինգն աշխատասեր, ընրերցասեր մի տղա էր։ Նա տասնչորս տարեկան էր։ Սիրում էր ամեն օր միայնակ քայլել փողոցով։ <<Ձայնը ծառերի սոսափող կատարներից կլսեիր, հետո կամաց-կամաց գետին կիջներ ու կնստեր, ու կնայեր աշխարհին, իսկ հետո կտեսնեիր ամբողջ օրը խոտին մենակ նստած կարդալիս, գրքի էջերին՝ վերուվար անող մրջյուններ, կամ տատիկի տան շեմին ինքն իր հետ շախմատ կխաղար, կամ լուսամուտի խորշում սև դաշնամուրի առաջ մի թախծոտ մեղեդի կծնգծնգացներ: Ուրիշ երեխաների հետ չէիր տեսնի>>:

Իմ կարծիքով ճիշտ էր նման ավարտը, բայց չեմ կարող բացատրել, թե ինչու եմ այդպես մտածում, քանի որ անգամ ես ինքս ինձ չեմ կարողանում բացատրել։ Կարծես ներսիցս մի ձայն ինձ հուշում է, որ պիտի հենց այսպես ավարտվեր այս պատմվածքը։